Er is een diep verontrustend moment in de trailer van And Just Like That... seizoen twee waarin Carrie Bradshaw onthult haar keuken opnieuw in gebruik te hebben genomen. En niet voor kleding. We zien dat weduwe – die bekend staat om haar over the top momenten, naked dresses en gigantische bloemenbroches – de alledaagse taak van het pocheren van een ei op zich neemt. Tijden veranderen, en zij ook. Het nieuwe seizoen van de SATC-revival laat ons zien dat Carrie haar oven daadwerkelijk gebruikt om te koken in plaats van als extra kastruimte. 'Wist je dat ovens meer zijn dan een opbergplaats?' vraagt ze. Is dan niets meer heilig?
Rustig maar, het tweede seizoen belooft weer een hoop modemomenten zoals je die gewend bent van de serie. Van wat we tot nu toe hebben gezien, kun je verwachten: een parade van Fendi baguettes, stapels dramatische hoeden en – gasp! – een bepaalde Vivienne Westwood-trouwjurk. Ter ere van de terugkeer van And Just Like That sprak Harper's Bazaar US met kostuumontwerpers Molly Rogers en Danny Santiago. Ze zochten tot de bodem uit wat kijkers kunnen verwachten van het nieuwe seizoen.
Wie doorgaat de grootste stijltransformatie dit seizoen?
Danny Santiago: Ik zou zeggen Nya (Karen Pittman), omdat ze aan het daten slaat. Ze is een professor, maar voelt zich nu sexy – ze gaat er meer op gekleed, ze gaat op dates. Ze is vooruitgegaan in haar stijl. In het eerste seizoen droeg ze veel sportkleding, nu gaat ze uit, ontmoet ze de meiden voor drankjes, kleed ze zich aan. Er zit een hoop progressie in haar kostuum.
Molly Rogers: Miranda (Cynthia Nixon) ook. Miranda is zoekende. Soms waren haar fittings net zo lang als die van Carrie, omdat Miranda een verandering doormaakt, en ik heb het niet over de overgang. Ik heb het over wat ze ontdekt. Ik merk dat ze haar uiteindelijk een draai geeft, maar Nya is ook een geweldige.
Molly, jij hebt aan elk seizoen van Sex and The City gewerkt, en jullie beiden hebben de films gedaan. Hoe vergelijkt het kostuumontwerp van And Just Like That... met eerder werk in dit universum?
Molly: Voor mij blijft het een beetje hetzelfde. Het is zo'n bekend plek. Legendarische Sex and The City-kostuumontwerper Patrica Field en ik en iedereen die heeft gewerkt aan de originele serie heeft een manier van werken, shoppen en het opzetten van een paskamer opgezet. Pat heeft het DNA van elk personage op ze gedrukt, en dat is een blauwdruk die ik met comfort kan volgen. Het is een bekende jas die ik kan aantrekken. En met Danny werken aan de films, Danny en ik hebben heel veel met elkaar in gemeen op het gebied van muziek, kunst en architectuur. We denken vaak hetzelfde en reiken naar dezelfde handtas.
Danny: Voor mij is het verschil met de films dat dit episodisch is. Toen we aan de films werkten, was het één script. Episodisch gebeurt er gewoon meer: we weren niet aan een aflevering, maar aan twee of drie tegelijkertijd. En waar we bij de films het begin en einde weten, is dit meer een achtervolging.
Molly: We hebben geen idee van herzieningen in het script. Sommige dingen worden geheim gehouden voor ons op de kostuumafdeling. Soms wordt ons ook iets onverwachts toegegooid.
Met zo veel personage, zo veel afleveringen, zo veel kostuumwisselingen per aflevering, help mij begrijpen hoeveel er in zo'n productie gaat zitten.
Molly: Ik denk niet dat mensen het volume van dingen begrijpen die de kamer in komen bij een show als deze. Ik denk terug aan alle grote scènes in Marvelous Mrs. Maisel. Dat zijn twee gigantische retro scènes en ze maken zo veel van de kleding. Ik kan me alleen maar voorstellen wat zo'n show binnensleept op die afdeling. En die van ons tipt daar wel aan. We hebben zo veel, zo veel wisselingen voor alle personages. Ze wisselen veel van kleding. Het is geen sitcom, waar je twee kledingwissels per aflevering hebt. Bovendien zijn er een belangrijke lagen waarvan de wereld zal zien wat ze dragen, omdat ze buiten zijn. Het duurt acht of negen dagen om twee afleveringen te schieten, dus elke fitting is elke negen dagen. Het is een hoeveelheid die meer is dan wat een modeblad op een bepaald moment zou hebben. Het is echt een trein die nooit stopt als hij eenmaal het station verlaat. Als jonge mensen tegen mij zeggen: 'Ik hou van mode, ik wil een baan, wil ik niet horen dat je van mode houdt. Ik wil de noten en bouten van het werk horen.
Danny: We willen dat mensen hun handen vies maken. We hebben een gigantisch team dat met ons werkt, van shoppers tot coördinators en van assistenten tot chauffeurs. Het is een constant komen en gaan. Dingen komen van de winkels, uit Europa, sommige dingen worden op aanvraag gemaakt. Dus veel dingen. En we shoppen voor elk personage. En we hebben gigantische scènes waarin ze allemaal samen zijn. Dus om die samen te krijgen gaan we door rekken en rekken en rekken met kleding. Bij een normale doorpas hebben we ergens tussen de acht tot tien rekken vol met kleding, misschien dertig of veertig maar schoenen en evenveel handtassen. Om nog maar te zwijgen over de sieraden.
Molly: Ik heb iemand gevonden in mijn afdeling om bij te houden hoeveel kleding we delen in dollars. En de laatste keer was het totaal 3 miljoen dollar. We kunnen deze show niet maken tenzij we dingen lenen. Met een gemiddeld tv-budget ga je niet de laatste Bottega-tas kopen.
Ik kan me voorstellen dat merken heel blij zijn kleding en accessoires uit te lenen als ze mogelijk gefilmd worden. Maar is het moeilijk in dit social media tijdperk om de juiste look, op het juist te moment te vinden, voordat het te veel "gezien" wordt?
Danny: We hebben veel geluk gehad. Hoe sneller de wereld draait – en we weten hoe snel dat is – hoe meer je op speurtocht moet gaan voor stukken om een look van de catwalk af te plukken en dan vier tot vrij maanden te wachten. We nemen het op tegen social media, en mensen dragen dingen nu direct van de runway. Je ziet een jurk op vrijdag bij een show, en op zondag draagt Lady Gaga het bij de Oscars. Je moet heel vindingrijk zijn. Maar het geluk van Carrie en haar stijl is dat het niet uitmaakt waar het vandaan komt en wie het heeft gemaakt – het is een mix van dingen. Dat redt ons uiteindelijk. We zijn niet geketend om actueel te zijn.
Bij een show met zo veel kleding, zo veel wisselingen, is het moeilijk om de kleine details goed te krijgen?
Molly: Het is essentieel!
Danny: We liggen onder een microscoop.
Molly: Pat Field was daar hardcore in. Als iets te strak was of het was het net niet, en we konden het niet fixen, dan werd het niet gedragen.
Is er een specifieke look dit seizoen waar je echt trots op bent?
Danny: Een ding waar we het net over hadden was de cape die we gebruikten voor Carrie's Met-evenement – deze cape droeg ze met de Vivienne Westwood-trouwjurk. Het is eigenlijk een jurk die tot cape vermaakt is. De klein was zo mooi dat we geen andere kleur konden vinden die de schoonheid evenaarde van de kleur als je het in he echt zag, dus we maakten we een cape van de jurk.
Is er iets van jouw kostuumafdeling dat de acteurs hebben geprobeerd te pikken?
Molly: Dat weet ik niet zeker, maar Nicole Parker hield van alles. Ze maakte een goede connectie met Valentino, ze houden van haar en kleden haar.
Danny: Er zijn een paar dingen waarvan Sarah Jessica Parker ons vertelde dat die 'zouden verdwijnen'. Maar ze houdt sowieso alles, net als Cynthia en Kristin.
Molly: De mannen zijn het ergst! Ze houden van hun pakken. Chris Jackson en Mario Cantone. Ik vraag dan: 'Waar zijn die Versace-jeans die je vorige week op set droeg? Je moet ze nog een keer dragen!'
Dit interview is ingekort voor duidelijkheid.
