De studio van Dardust, gelegen in de Milanese wijk Città Studi, heeft een groot raam vlak achter de vleugel. Natuurlijk licht is essentieel voor zijn creatieve proces. Misschien komt dat wel door zijn jeugd in een klein Italiaans dorpje bij Ascoli Piceno — een omgeving die te krap aanvoelde voor zijn grote dromen. Op negenjarige leeftijd begint hij piano te spelen, eerst omdat zijn zus het deed, dan uit passie. Het conservatorium en de klassieke muziek bieden houvast in een wereld vol beperkingen.
Interview met Dardust
'Kunst is een vorm van catharsis,' zegt hij. 'Muziek helpt je groeien, zelfs via trauma. Zoals bij kintsugi, de Japanse techniek waarbij gebroken keramiek met goud wordt hersteld: het wordt mooier door zijn barsten. Die gedachte zit in al mijn albums.'
Dardust is de artiestennaam van Dario Faini. Na jaren van klassieke scholing ontdekt hij elektronische muziek. Geen verraad, zegt hij, maar nieuwsgierigheid, openheid, kruisbestuiving. Hij is een muzikale nomade: componist, producer, pianist. Hij werkte met artiesten als Jovanotti, Elisa, Marco Mengoni, Emma en Mahmood, schreef de Sanremo-hits Soldi en La noia, en componeerde voor film en theater. Zijn muziek klonk zelfs tijdens de Olympische Spelen en de Super Bowl.
Artikel loopt verder onder de foto.
Met zijn nieuwste album Urban Impressionism trekt hij nu door Europa. De deluxe-editie bevat zes nieuwe nummers, waarvan vier niet eerder verschenen. Na een eerste optreden in de indrukwekkende setting van de Zeven Hemelse Paleizen in Milaan, speelt hij op 14 maart in Rome. Daarna volgen steden als Barcelona, Berlijn en Londen, en jawel, dit weekend in Tivoli in Utrecht. We spraken de muziekgenie.
Wat betekent 'urban impressionisme' voor jou? En waarom brutalisme?
'Het album is geboren in Parijs, bakermat van het impressionisme. Maar ik zocht de rauwe buitenwijken op, vol betonnen architectuur. Voor mij symboliseren ze onze innerlijke littekens. Ik heb die lijnen vertaald naar muziek, het zwart-wit van onze gevoelens ingekleurd — als een schilder.'
Is dat elke keer opnieuw een catharsis?
'De groten leerden me: speel elk stuk alsof het de eerste keer is. Alleen dan ontstaat echtheid. Daarom schrapte ik voor deze tour alle visuals en decors. Wat overblijft: wit licht, mijn piano, mijn verhaal.'
Weet je nog hoe het was om voor het eerst solo op het podium te staan?
'Mijn handen trilden, ik haalde nauwelijks adem. Dat gevoel hield jaren aan. Dat ik nooit mijn conservatorium heb afgerond, voelde lang als een tekort. Nu zie ik het als vrijheid.'
Heb je een ritueel voor een optreden?
'Meditatie. Het helpt me om in het nu te blijven, angst los te laten. Het haalt de ego's weg. Dan ben ik puur mezelf.'
Word je vaak verkeerd begrepen?
'Ja, maar dat stoort me niet. Mensen willen hokjes. "Hoezo klassiek piano, urban samples en pop in één artiest?" Precies dáárom.'
Wie mijd je liever?
'Mensen die alleen met zichzelf bezig zijn. Ik waardeer stilte en luisteraars. Lorenzo (Jovanotti) is zo iemand. De groten zijn vaak het meest bescheiden.'
Vertel eens over je tattoo?
'Een hart met een albumhoes van Sigur Rós. Op mijn andere arm staat Humble, een knipoog naar Kendrick Lamar. David Bowie blijft mijn grote voorbeeld. Hij leerde me: kies altijd het onverwachte.'
Welke artiest heeft jou het meest geraakt?
'Elisa. Haar stem, haar creatieve geest. Zij en Lorenzo hebben iets zeldzaams.'
Waar ben je het meest trots op?
'Dat ik uit het niets kom en alles zelf heb opgebouwd. Ik werd op mijn 38ste "ontdekt". Mijn droom? Een grote prijs winnen voor filmmuziek. Wat ik miste? Een mentor. Ik moest altijd mijn eigen kompas zijn.'
Met wie heb je het meeste plezier?
'Met Elisa, als broer en zus. We laten elkaar schrikken voor de grap. Ook met Mahmood, Elodie en Lorenzo lach ik veel.'
Wat was het meest surrealistische moment in je carrière?
'Backstage bij Sanremo kwam een redactrice naar me toe: "Maak je klaar, jullie hebben gewonnen." Ik dirigeerde Mahmood, toen nog onbekend. Om me heen: legendarische dirigenten. En ik, voor het eerst daar.'
Wie zou je in de eerste rij willen hebben?
'Een onmogelijke droom: Ennio Morricone. Hij was pop, maar met een sublieme esthetiek. Ik had hem graag om raad gevraagd.'
