Kan een reis een leven veranderen? Kan een overzeese ontsnapping een fragiele betovering verbreken, een te overweldigende liefde, een te opdringerige playboy? Eind jaren zeventig reageerde Grace Kelly door haar dochter Caroline van Monaco bij de hand te nemen en haar mee te nemen naar de Galapagoseilanden in het hart van de Stille Oceaan. Een radicaal gebaar, meer van een moeder dan van een prinses, dat nu weer in het nieuws komt dankzij People's Story, dat in slechts een paar uur tijd het nieuwste hot topic werd geworden onder royal watchers wereldwijd.
De tekst loopt verder onder de foto.
Caroline van Monaco was twintig, een leeftijd gekenmerkt door persoonlijke revolutie, door keuzes van het hart in plaats van het verstand, en ze had (in een impuls) al haar 'grote liefde' gevonden: Philippe Junot, een 36-jarige Parijse bankier, bijna twee keer zo oud, twee keer zo sociaal. Een man die het waard was om op de cover te staan. Een vaste klant in blitse clubs. Een vriend voor wie ertoe deed.
Misschien te veel voor de jonge Monegaskische prinses die nog steeds de openhartigheid van een nieuwe koninklijke generatie belichaamde. Grace Kelly en prins Rainier begrepen het meteen. Die man met zijn nachtelijke charme, die glimlach die stralender scheen dan de flitsen van de fotografen, was niet de belofte van stabiliteit die ze voor hun eerstgeborene wensten.
Dus terwijl de pers Caroline van Monaco en Philippe Junot door de Parijse nachten en naar de podia van tennistoernooien achtervolgde, werd er in Monaco in stilte een plan gesmeed. Eerst een reis naar Ecuador, dan nog verder: de Galapagoseilanden. Die afgelegen archipel die ontworpen lijkt voor ontsnappingen en diepe reflecties...
Het was 1976, en Grace Kelly was niet vergeten dat ze zelf een jonge vrouw was geweest, verscheurd tussen Hollywood en de troon. Ze kende de hypnotiserende kracht van wereldse mannen. De duizeligheid van glamour. De opwinding van het gevoel een stap voor te zijn op haar leeftijd. En ze kende de risico's net zo goed. Caroline van Monaco meenemen naar de Galapagoseilanden was haar manier om haar te vertellen: 'Kies langzaam, adem, kijk naar de horizon.'
De tekst loopt verder onder de foto.
Maar de tropische betovering was van korte duur...
Philippe Junot gaf niet op. Hij reisde meer dan 9600 kilometer om haar te bereiken en verklaarde haar 'de enige vrouw in zijn leven'. Hedendaagse verhalen vertellen ons dat Caroline van Monaco betoverd was door zijn vasthoudendheid, door die liefde die haar ouders en lot tartte. In zekere zin was de epiloog al geschreven.
Twee jaar later, op 29 juni 1978, was het paleis van Monaco in het wit gekleed. Caroline, gekleed in een Dior-jurk ontworpen door Marc Bohan, een vriend van de familie en een discrete couturemeester. Het was een sprookjesachtige ceremonie in de buitenlucht, op dezelfde plek waar Grace Kelly en prins Rainier in 1956 waren getrouwd.
Lichte mouwen, bloemen in haar haar, geen tiara, gewoon een prinses uit de jaren zeventig, vastbesloten om haar eigen hoofdstuk in de liefde te schrijven. Maar het sprookje kwam snel ten einde: maar twee jaar duurde het huwelijk. Caroline van Monaco en Philippe Junot gingen in 1980 uit elkaar en lieten een erfenis achter van tabloidkrantenkoppen en glamoureuze foto's die nog steeds branden van onweerstaanbare vintage nostalgie.
Ze herschreef haar leven, eerst met Stefano Casiraghi – ware en tragische liefde – en vervolgens met Ernst August van Hannover, met de kracht van een vrouw die zichzelf altijd opnieuw uitvond zonder haar essentie te verliezen. De sleutelscène van die ontsnapping naar de Galapagoseilanden is bewaard gebleven, waarin Grace Kelly meer moeder dan prinses was, en Caroline (misschien te laat) leerde dat sommige mannen als vuurwerk zijn: ze verblinden, maken lawaai en verdwijnen dan, en laten de diepste duisternis achter.
Vandaag de dag galmt die episode na als een moderne parabel. Moeders die hun dochters proberen te beschermen, dochters die de duizeligheid van verboden liefde najagen, eilanden die toevluchtsoord en metafoor worden. En bovenal de les van Grace Kelly, een pionier in het moederschap: proberen te leiden zonder zich op te dringen, een deur openen in plaats van te sluiten, het vliegtuig nemen in plaats van een muur op te trekken. We kennen de rest.
Caroline van Monaco is het easy-chic icoon van het vorstendom gebleven. Hare koninklijke hoogheid heeft tragedies, modetrends, huwelijken en scheidingen doorstaan met dezelfde kalmte die haar nog steeds tot een onwrikbaar symbool van het Monegaskische hof maakt.
Maar achter elk perfect gesteven wit overhemd en elke Chanel-tas schuilt altijd dat twintigjarige meisje dat droomt van de liefde, terwijl haar moeder haar meenam naar de Galapagoseilanden. En misschien besefte ze tijdens die reis over de eindeloze blauwe zee wel dat het echte leven (en echt in alle opzichten) nooit alleen maar zwart-wit is.
Het is de optelsom van ontsnappingen, terugkeer, pijn en wedergeboortes. Grace Kelly wist dit al. Caroline van Monaco heeft het op de harde manier moeten leren.
