Ed, 34, stuurde me meteen een berichtje. Het kon wel een paar seconden, vijf of zes, zijn geweest nadat we een match hadden, een opwindende prestatie op wat verder een bijzonder saaie zondagochtend was geweest – ja, ik had een kater. Hij wilde weten hoe mijn weekend was geweest, wat ik voor werk deed en waar een paar van mijn profielfoto's waren genomen. Spraakzaam, enthousiast en misschien zelfs een beetje overijverig – hij werd al snel iemand over wie ik mezelf optimistisch durfde te voelen.

Wat zijn 'Sunday Boys'?

We ontwikkelden een band en stuurden vier of vijf berichtjes tegelijk. 'Is morgen te vroeg om af te spreken?', plaagde hij, terwijl ik mijn gezicht insmeerde met nachtcrème om me klaar te maken voor bed. Ik antwoordde dat dat niet zo hoefde te zijn en viel in slaap terwijl ik aan onze date dacht. De volgende ochtend had Ed nog steeds niet gereageerd. Hij was waarschijnlijk aan het werk, dacht ik, een excuus dat ik met een week verlengde. 'Hé,' stuurde ik uiteindelijk een berichtje. 'Even checken of je nog steeds zin had om af te spreken?' Dat was twee maanden geleden. Blijkbaar is het nog te vroeg.

Dit is al eerder gebeurd. Eigenlijk best vaak. Elke zondag, berucht als de drukste dag van de week qua datingapp-activiteit, zit ik op Hinge en begin ik een gesprek (of vier) met een man. De chat is actief, boeiend en enthousiast... tot maandag, wanneer ze plotseling niet meer reageren en het voelt alsof er nooit iets is gebeurd. Het geheel verandert in een waanbeeld, een waanidee dat bestemd is voor de archieven van mijn steeds groter wordende boek vol romantische fantasieën.

Maak kennis met 'Sunday Boys', een term die we gebruiken om dit specifieke type man te beschrijven. Hij is knap, hij is cool – en hij stelt je zelfs vragen. Maar zijn bestaan is gereserveerd voor één dag per week. Ik ben de afgelopen drie jaar dat ik single ben talloze mannen tegengekomen zoals deze – ze zijn een epidemie in het moderne datinglandschap.

'Ik heb een notitie op mijn Hinge-profiel die aangeeft dat mijn typische zondag bestaat uit een wandeling van 10 kilometer of luieren in bed', zegt Emma*, 30, die al een jaar single is. 'Zoveel mannen reageerden op zondag met de vraag: "Wat is het vandaag?" We hadden dan een lang gesprek over onze weekenden, maar daarna reageerden ze nooit meer.'

Het meest verraderlijke aan de Sunday Boy is dat hij zelfs midden in de meest hartverwarmende gesprekken kan verdwijnen, het soort gesprekken waarbij je het gevoel hebt dat je echt contact met iemand maakt, een vluchtige zeldzaamheid op datingapps. 'Eens was ik aan het chatten met een man terwijl ik op de puppy van mijn vriendin paste', zegt Izzy*, 32. 'De vragen over de hond, hoe we samen tijd doorbrachten en hoe het met haar ging, kwamen in rap tempo.' Op maandag, na veel heen en weer gepraat, was de hondenman verdwenen. 'Het laatste waar we over spraken was nog steeds even onschuldig, maar iets had hem duidelijk de das omgedaan. Of, zoals een vriendin opperde, zijn vriendin was teruggekeerd naar hun gedeelde appartement.'

Ghosting is nog altijd teleurstellend

Ghosting is objectief gezien wreed, ongeacht wanneer en hoe het gebeurt. Maar zelfs in 2025, een tijd waarin het eigenlijk passé zou moeten zijn, is het nog steeds een teleurstellend veelvoorkomend bijproduct van een online datinglandschap dat grotendeels wordt gekenmerkt door dehumanisering en ongevoeligheid. Uit een recent onderzoek van Forbes bleek dat 76 procent van de respondenten tijdens het daten wel eens geghost is of geghost heeft. Swipen wordt vergeleken met winkelen, terwijl de rest een beetje aanvoelt als het zoeken naar iets om te bestellen bij Deliveroo.

Dit alles draagt bij aan de Sunday Boy-mentaliteit: als je iemand nog niet in het echt hebt ontmoet, is de inzet enorm laag. Ze bestaan puur op je scherm, een platform waarop je al je opgehoopte romantische charme en charisma kunt projecteren totdat het je niet meer uitkomt. 'Hij verveelt zich en heeft misschien een kater, dus hij zal je de laatste paar uur van de week alles geven', stelt Izzy. 'Maar als er verantwoordelijkheid en een drukke week aanbreken, gaat dat ten koste van zijn manieren en betrokkenheid. Ik vind het bizar en het is een patroon dat ik graag zo snel mogelijk zie verdwijnen.

Het probleem is dat dit gedrag niet alleen voor mannen is weggelegd. Als je jarenlang op die vervloekte apps hebt gezeten (hallo), en tevergeefs hebt geprobeerd iets echts te vinden te midden van de puinhoop (ja, hoi), is het makkelijk om iedereen en alles de schuld te geven (nogmaals, hallo). Maar de waarheid is dat we soms precies hetzelfde doen. Ik weet bijna zeker dat ik vroeger een zondagmeisje was, op zoek naar een snelle dosis bevestiging omdat ik me eenzaam en kwetsbaar voel na een druk weekend.

Het is maar al te verleidelijk om Hinge te openen en met iemand te beginnen praten, om er later achter te komen dat mijn oordeel er helemaal naast zat en ik niet van plan was die persoon daadwerkelijk te ontmoeten. Omdat ik ze nog nooit heb ontmoet, geen gemeenschappelijke vrienden met ze heb en ze over het algemeen niets verschuldigd ben, uit ik mijn desinteresse vaak door te ghosten. Ik weet het; ik ben een hypocriet.

Maar zijn we dat niet allemaal? En hoewel verantwoordelijkheid belangrijk is – god weet dat we allemaal wel wat aardiger tegen elkaar zouden kunnen zijn online – hoeveel kunnen we onszelf de schuld geven als het juist de apps zijn die dit gedrag faciliteren door daten te veranderen in een videogame?

Het is moeilijk om elkaar als mens te behandelen wanneer elk aspect van de technologie ons psychologisch conditioneert om dat niet te doen. Misschien is Ed, 34, in wezen een aardige kerel. En voor hem was ik gewoon Olivia, 31: een pop die hij op een zondagmiddag kon oppakken en waarmee hij een tijdje kon spelen. Op maandag werd de pop snel en efficiënt weggegooid. Niet met kwade bedoelingen. Maar omdat de pop wegwerpbaar aanvoelde. En het was maar al te gemakkelijk om daarna een andere op te pakken.