Niet alle huwelijken zijn sprookjes. Zelfs koninklijke niet. In de moderne tijd was prinses Diana de eerste die met deze pijnlijke ervaring te maken kreeg. Zij werd gedwongen te trouwen met een troonopvolger die, ironisch genoeg, veertig jaar later haar eeuwige rivale in de liefde, Camilla Shand, tot koningin zou kronen.
Het schijnbare geluk van de verbintenis tussen Charles en Diana, met veel pracht en praal gevierd op 29 juli 1981, werd al snel gelogenstraft door een dagelijkse routine van voortdurende misverstanden en een aanzienlijke kilheid die Diana een paar jaar later in 1985 in de armen van haar lijfwacht, James Hewitt, dreef. Maar zelfs vóór dat flagrante verraad was de relatie van het paar wankel, terwijl de ontevredenheid van de prinses over het hofleven groeide. Een toestand die zelfs de geboorte van haar eerstgeboren zoon niet kon verzachten. Het is geen toeval dat Diana jaren de doop van prins William later zou omschrijven als een dag om te vergeten.
Waarom was de doop van prins William een dag om te vergeten voor prinses Diana?
Spencer zelf onthulde het ongelooflijke achtergrondverhaal aan haar biograaf Andrew Morton, auteur van het boek Diana: Her True Story, gepubliceerd in 1992. De prinses vertelde de schrijver dat ze na de komst van haar eerstgeborene aan een postnatale depressie begon te lijden en dat haar gezondheidstoestand haar volledig uitsloot van de voorbereidingen voor de doop van haar zoon.
'Ze voelde zich wanhopig' en kreeg geen steun bij wat een gelukkige gebeurtenis had moeten zijn. 'Niemand vroeg me wanneer het geschikt was voor William', zei Diana over de datum en tijd van de doop, die plaatsvond op de ochtend van 4 augustus 1982, de 82e verjaardag van de koningin-moeder. '11 uur 's ochtends had geen slechter moment kunnen zijn. Eindeloze beelden van de koningin, de koningin-moeder, Charles en William. Ik werd die dag volledig buitengesloten.'
Ze vervolgde: 'Ik voelde me wanhopig omdat ik letterlijk net bevallen was. William was pas zes weken oud en alles werd buiten mij om bepaald. Vandaar de gruwelijke beelden.'
De tekst loopt verder onder de foto.
Williams doop, geleid door de toenmalige aartsbisschop van Canterbury, Robert Runcie, vond plaats in de Muziekzaal van Buckingham Palace, een ruimte die traditioneel al sinds de tijd van de kinderen van koningin Victoria voor dergelijke evenementen werd gebruikt.
Geheel volgens de traditie droeg William de antieke doopjurk die in opdracht van koningin Victoria was gemaakt, dezelfde die later in 2013 door de kleine George zou worden gedragen. Maar de feestdag bleek al snel vermoeiender dan verwacht: Diana vertelde Morton dat ze zich 'niet zo lekker voelde', dat haar ogen begonnen te tranen en dat 'William ook begon te huilen. Nou ja, hij voelde gewoon aan dat ik niet helemaal 'in orde' was.'
Prins Harry's geboorte en Charles' teleurstelling
Na die dag verbeterde de situatie tussen Charles en Diana niet, zelfs niet met de komst van hun tweede kind twee jaar later. Volgens koningshuis-biografe Katie Nicholl hoopte Diana dat de geboorte van een tweede kind haar huwelijk met haar man zou herstellen. Nicholl schrijft in haar boek Harry: Life, Loss, and Love: 'Het huwelijk van de Waleses verkeerde al een tijdje in de problemen, het sprookje ontaardde langzaam en pijnlijk in een verhaal van disfunctioneren en liefdesverdriet.'
'Tegen de tijd dat Harry geboren werd, begon Charles zich steeds meer te ergeren aan hun onverenigbaarheid', en er was blijkbaar slechts een korte adempauze kort voor Harry's geboorte. 'Zoals veel stellen die geloven dat de geboorte van een kind de schade aan hun relatie kan herstellen, keken beiden reikhalzend uit naar hun nieuwe telg', schrijft Nicholl.
Diana wist dat ze een jongen zou krijgen, maar ze hield het liever geheim voor haar man, om de betovering van die momenten van hereniging niet te verbreken: ze had het gevoel dat zij en Charles 'zes weken voordat Harry werd geboren heel, heel close met elkaar waren, de meest hechte band die we ooit hebben gehad en ooit zullen hebben,' aldus de prinses.
De tekst loopt verder onder de foto.
Bij de geboorte op 15 september 1984 was Diana dolblij dat ze weer een kind op de wereld had gezet, terwijl haar man, die een meisje had gewild, zei: 'O God, het is een jongen. En hij heeft zelfs rood haar' – een kenmerk van de familie Spencer dat Charles duidelijk niet kon waarderen.
Bij de doop op 21 december van dat jaar bekende de prinses aan haar moeder, Frances Shand Kydd: 'We waren zo teleurgesteld, we dachten dat het een meisje zou worden.' 'Je moet je realiseren hoe gelukkig je bent met een normale zoon', was de reactie van de moeder, die jaren eerder met het tegenovergestelde probleem te maken had gehad, namelijk met een volledig vrouwelijke nageslacht en de vroegtijdige dood van John Spencer, die tien uur na zijn geboorte in 1960 overleed.
Het jaar daarop droeg de teleurstelling over de geboorte van hun derde dochter, Diana, bij aan een gespannen relatie met haar man, die zelfs niet hersteld kon worden door de komst van hun jongste kind, Charles, eindelijk een zoon – de huidige negende graaf Spencer.
Hetzelfde pijnlijke lot trof Charles en Diana: na de geboorte van Harry werd hun relatie steeds kouder, totdat het stel compleet uit elkaar groeide. Het was duidelijk dat ze niet voor elkaar bestemd waren.
