De zomer is aangebroken en 'broke man propaganda' hangt in de lucht – tenminste, volgens bepaalde kijkers van Materialists die op social media hun ongenoegen uiten over het vermeende happy end van de hit-film. (Spoiler alert: dit artikel bevat uiteraard spoilers over het einde van Materialists.) Mocht je het gemist hebben – dit is een uitzonderlijk korte samenvatting van de plot:

Dakota Johnson speelt Lucy, een professionele koppelaarster wiens carrière in het koppelen van vermogende particulieren haar eigen visie op romantische relaties als inherent transactioneel weerspiegelt. Als single vrouw die op zoek is naar een rijke partner om haar te onderhouden, wordt Lucy's hoofd natuurlijk op hol gebracht door Harry (Pedro Pascal), een succesvolle tech-oprichter, op de bruiloft van een klant. Maar raad eens wie er ook op de bruiloft is? Lucy's ex-vriend John (Chris Evans), een acteur met problemen die in de catering werkt. En raad eens waarom ze uit elkaar zijn gegaan? Geldproblemen. Er volgt een meer standaard romantisch filmplot en uiteindelijk verbreekt Lucy de relatie met de rijke nieuwe liefde die ze altijd al wilde en trouwt ze met haar blutte ex-vriend, omdat relaties niet transactioneel blijken te zijn en liefde echt alles overwint!

Liefde is groter dan geld – of toch niet?

Deze boodschap van 'liefde is groter dan geld' is een beproefd cliché, één die al eeuwenlang bestaat en in alles voorkomt, van sprookjes en kerstspecials tot The Notebook (rechtvaardigheid voor Lon). Vandaar dat sommige kijkers – met name degenen die de film 'broke man propaganda' noemen – de film nogal kortzichtig vinden.

In wezen betoogt deze kritiek dat de morele voorrang die de film geeft aan 'ware liefde' boven financiële stabiliteit, de economische realiteit negeert waarmee vrouwen onder het patriarchaat te maken hebben en een verhaal versterkt dat vrouwen aanmoedigt hun behoeften en verlangens op te offeren voor een soort morele zuiverheid die behouden blijft door een partnerschap aan te gaan met een man die in feite niet aan die behoeften en verlangens voldoet. Met andere woorden, het moedigt vrouwen aan om zich neer te leggen bij minder.

De tekst loopt verder onder de posts.

Terwijl anderen de boodschap van de film prezen – wat voor sommigen een welkome tegenreactie is op een transactionele kijk op relaties die de afgelopen jaren aan populariteit heeft gewonnen via TikTok-trends zoals hypergamie en 'daten' – vinden velen het frustrerend onrealistisch. Want hoewel dit moralistische ideaal van liefde boven geld misschien ingebakken zit in de maatschappelijke moraal, wordt het niet echt ondersteund door onze kapitalistische maatschappij zelf – met name niet voor vrouwen.

Zoals ik eerder schreef: 'Het is een beetje een publiek geheim dat hoewel de maatschappij het vervagen van de grens tussen liefde en geld verafschuwt, deze zo gestructureerd blijft dat romantische relaties financieel worden beloond – met name de wettelijke, door de overheid erkende variant. Van belastingvoordelen tot de mogelijkheid om eindelijk de loonkloof te dichten door 'ja' te zeggen tegen het salaris van een man, de aantrekkingskracht van een patriarchaal gesanctioneerd partnerschap is sterk.'

Ons huidige tijdperk markeert misschien wel de eerste keer in de recente geschiedenis dat financiële stabiliteit en onafhankelijkheid van een mannelijke partner een mogelijkheid is voor vrouwen als groep, maar de realiteit is dat dit niveau van financiële zekerheid voor veel, zo niet de meeste, vrouwen als individu onbereikbaar blijft.

Hiermee wil ik niet beweren dat liefde transactioneel is of zou moeten zijn, maar eerder dat dit idee van 'ware liefde' onvervalst door financiële of andere schijnbaar minder 'zuivere' overwegingen een mythe is – en het blijft een mythe vanwege juist de patriarchale systemen die letterlijk ontworpen zijn om vrouwen in de eerste plaats afhankelijk te maken van mannen.

Voor vrouwen die niet de financiële vrijheid hebben om toegang te krijgen tot de romantische vrijheid die nodig is om relaties na te streven die puur op liefde gebaseerd zijn, zonder rekening te houden met overleving of stabiliteit, kan de schijnbare moraal van het materialistische verhaal, namelijk dat we de arme man boven de rijke moeten verkiezen, als een klap in het gezicht voelen. Vandaar de 'propaganda voor de arme man'.

Frustratie

De frustratie over deze schijnbare vertoning van broke man propaganda die zich momenteel online afspeelt, gaat niet over vrouwen die 'golddiggers' zijn of hun onredelijke financiële eisen aan mannen opleggen. Het gaat over de uitputting van het bestaan ​​in een patriarchale maatschappij die letterlijk is gebouwd om ons financieel afhankelijk te houden van romantische relaties met mannen, maar ons tegelijkertijd een gevoel van schaamte wil aanpraten voor het maken van financieel voordelige keuzes in ons liefdesleven.

Voor velen van ons is de financiële vrijheid om de arme man te kiezen op basis van louter liefde de droom. En voor te veel van ons is het een droom die onbereikbaar blijft.