Toen David Beckham een fragment plaatste waarin zijn vrouw Victoria meezingt met Stop met Emma, Geri en Mels B en C, was dat de vrolijke, gezonde zondagochtend-content die elke Spice Girl-fan nodig had. 'Het meest hartverwarmende wat ik het hele jaar heb gezien', was één van de 17.297 reacties die de nationale stemming samenvatten. 'De aarde geneest', schreef een ander.
De kracht van feesten als je vijftig bent
Was het al een speciaal moment voor de die hard fans van de Spice Girls, dan was het voor Victoria een nog specialer moment. Ze vierde een heel bijzondere verjaardag. Alle verjaardagen zijn natuurlijk speciaal, maar een 50ste verjaardag heeft een bijzondere vreugde en spicyness. Misschien komt het omdat je een halve eeuw hebt overleefd, een zin die je ouder doet klinken dan een zeldzame urn uit de 19de eeuw.
Misschien komt het omdat je niet helemaal kunt geloven dat je er nog bent, met al je tanden en vermogens. Of misschien komt het omdat je eindelijk de leeftijd hebt bereikt waarop je beseft dat het leven echt een geschenk is, dat gezondheid nooit als vanzelfsprekend mag worden beschouwd en dat liefde het allerbelangrijkste in het leven is.
Mijlpaalverjaardag
Op mijn eigen 50ste verjaardagsfeestje was er geen sprake van een geïmproviseerd optreden van de Spice Girls, maar er was genoeg liefde in de kamer. Daarom wilde ik erover schrijven, ook al houd ik er niet van om te schrijven over alles wat met mijn leeftijd te maken heeft, omdat ik het bijna helemaal niet vierde. En als het lezen hiervan ook maar één aarzelende, onwillige lezer het zetje geeft dat-ie nodig heeft om zijn eigen mijlpaalverjaardag te vieren, zal het de moeite waard zijn geweest.
Op dit punt moet ik waarschijnlijk uitleggen dat ik een hekel heb aan het geven van feestjes. Als ik in het middelpunt van de belangstelling sta, krijg ik een gigantische ick die ongetwijfeld jaren van therapie tot gevolg zou hebben. Ik was ook een beetje in conflict over de grote 5-0: niet omdat ik problemen heb met ouder worden, maar omdat ik problemen heb met de manier waarop de samenleving ouder wordende vrouwen behandelt.
Ouderdomsberoep
Journalistiek is net zo’n ouderdomsberoep als welk ander beroep dan ook, en ik was oprecht bang dat de aanblik van twee gigantische gouden '50'-folieballonnen op mijn Instagram-feed mijn redacteuren ervan zou kunnen weerhouden mij te vragen om te schrijven over clubs (waar ik nog steeds naartoe ga), of elk ander onderwerp waarbij geen opvliegers betrokken waren.
Toch was ik vastbesloten om een feestje te geven. Het was een mijlpaal, en bovendien liet ik te veel andere 'grote verjaardagen' zonder ceremonie voorbijgaan. Wat als het lot zou dicteren dat ik nooit iemand anders zou bereiken? Oké, dat is een beetje morbide, maar toon mij een 49-jarige die niet een soortgelijke gedachte heeft gehad – hoe vluchtig ook – en ik zal je een persoon laten zien die minder waarheidsgetrouw (of optimistischer) is dan ik. En dus begon ik – bevend – mijn plan uit te broeden.
Omdat het beste deel van mijn avondje uit, als tiener, vaak het moment was waarop je elkaar bij iemand thuis ontmoette, je samen klaarmaakte en een paar drankjes dronk, besloot ik dat opnieuw te creëren. Maar niet in mijn huis – te stressvol. Dus huurde ik de Jacobijnse suite bij Kettners, een epische ruimte met houten lambrisering, een vrijstaand koperen bad, een bankettafel en een bed groot genoeg voor twintig personen (kosten: 500 pond). Wat de catering betreft, besloot ik de zaken simpel te houden en het terug te brengen tot mijn twee favoriete dingen, champagne en friet. Ik paste dezelfde logica toe op mijn gastenlijst: geen vrienden die niemand anders kenden, en geen echtgenoten of partners.
Geen wachtrij
Ik kan niet voor de rest van mijn gasten spreken, maar voor mij was mijn verjaardag perfect. Het was zo leuk om 'pre’s' te hebben (zoals mijn tieners ze noemen) in het comfort en de grandeur van een chique hotelkamer, in tegenstelling tot een feestsuite of privé-bar. Er was een bed, er waren genoeg plekken om te zitten en geen wachtrijen voor de wc. What's not to love?
Ik realiseer me dat dit klinkt alsof ik de tachtig naderde in plaats van de vijftig, maar dat was niet het enige deel van de avond. Om 23.00 uur liepen we de hoek om naar een karaoke-club, Lucky Voice, om nog meer te drinken en alle gebruikelijke klassiekers te zingen. Om 02.00 uur kwam de harde kern terug naar de suite, waar we door de kamer dansten op Frankie Knuckles – op een vriendelijk volume, om de andere gasten niet te storen.
De volgende ochtend werd ik wakker, bestelde roomservice en at een ontbijtje in mijn gigantische bed. Ik ben zo blij dat ik het allemaal heb gedaan, omdat de liefde die ik voelde tot ver buiten de duur van mijn feest reikte. Ik heb me eraan vastgeklampt en eraan herinnerd in moeilijkere tijden waarin liefde schaars leek. Hoe ouder we worden, hoe meer we onze herinneringen koesteren en er troost uit putten. Daarom is het zo belangrijk om ze te maken.
Als je je 50ste nadert en niet zeker weet hoe en of je dit moet vieren: doe het dan. Ook al is het maar een kleinigheidje. Doe het. Wat maakt het uit als David Beckham je niet met bedauwde ogen filmt. Je bent nog steeds geliefd. En je vrienden en familie zullen het geweldig vinden als ze de kans krijgen om het te laten zien.
