‘De afgelopen dagen voelde ik een achtbaan aan emoties. 's Ochtends is de internettoegang minder beperkt, dus ik check sociale media om te zien welke steden nu deelnemen aan de protesten. De demonstraties zijn wijdverbreid in Iran maar dat brengt risico’s met zich mee. Daarom check ik elke dag bij mijn vrienden of ze veilig zijn. Twee van mijn vrienden zijn gewond geraakt en enkele vrienden van mijn vrienden zijn helaas gearresteerd. Sommige worden vermist, wat betekent dat ze ofwel dood zijn of gearresteerd zijn.

Opstanden in Iran

Toen Mahsa Amini werd vermoord, was ik geschokt. De moraliteitspolitie heeft zich de afgelopen maanden extreem gewelddadig gedragen – zo erg dat ik en mijn vrienden nauwelijks over straat durfden. Ze gooiden een vrouw midden op straat uit hun rijdende busje, ze hebben een vrouw geslagen, een paar maanden geleden schoten ze zelfs een man neer omdat hij zijn vrouw verdedigde. Maar dat ze een ​​22-jarige vermoordde, die trouwens heel netjes gekleed was volgens onze dagelijkse dresscode, is het toppunt.

Ik voel me trots en boos. We komen in opstand omdat we een betere regering willen dan we nu hebben. Dit regime vernietigt alles in ons land. Elke paar jaar zijn er dit soort protesten, de laatste keer was november 2019 – Bloedige november – waar ze ongeveer vijftienhonderd demonstranten vermoordden en alleen god weet hoeveel mensen gevangen zaten.

Deze keer heb ik het gevoel dat het anders is omdat het de eerste keer is dat onze protesten wereldwijde media-aandacht hebben. Bovendien denk ik dat zelfs als we deze keer niet winnen, we toch hebben laten zien wat belangrijk is voor de mensen van Iran. De protesten worden groter en groter en naarmate de tijd verstrijkt, hoe minder mensen zin hebben om compromissen te sluiten. De protesten vinden plaats in drukkere buurten, maar de opstand is wijdverbreid. Na zoveel jaar onderdrukking hebben bijna alle mensen een hekel aan het regime.

Ik ben hier geboren en getogen, ik weet niet beter dan dat er propaganda bestaat. Ik kan me niet eens voorstellen hoe vrijheid in Iran eruit zou kunnen zien, maar ik heb deze keer zoveel hoop. Ik voel dat er verandering op komst is.

Stel je voor dat je een gevangene bent geweest in je eigen huis en al 43 jaar om hulp vraagt. Op een gegeven moment zul je het gevoel krijgen dat je onder water schreeuwt, je leven is kennelijk niet kostbaar genoeg. En stel je nu voor dat je na 43 jaar gezien wordt.

We voelen ons opgewonden en hoopvol. De wereldwijde steun geeft ons hoop en hoop is wat we nodig hebben. Ons verhaal delen en bewustzijn creëren is de beste manier om ons te helpen.’

Demonstratie

Op zaterdag 8 oktober worden er wereldwijd solidariteitsacties georganiseerd om regeringen, de Europese Unie en de Verenigde Naties op te roepen het geweld van het regime te stoppen. In Nederland is de demonstratie om 14.oo uur op het Malieveld in Den Haag.