Carrie Bradshaw, de koningin van het daten, heeft gesproken: het moderne daten is absoluut, moeizaam en hartverscheurend ruïneus. Als het nieuwste seizoen van de Sex and the City-spin-off, And Just Like That..., iets zegt, zal daten nooit meer hetzelfde zijn.
Carrie Bradshaw heeft gelijk – het daten van nu is een ramp
Toen Sex and the City in 1998 op het kleine scherm verscheen en een nieuwe, bevrijde manier van leven voorstelde voor moderne vrouwen die zich wilden bevrijden van de huishoudelijke machinerie waarin hun moeders gevangen zaten, was het meteen een succes. De winnende formule van de serie was onfeilbaar voor moderne vrouwen die de trend hadden doorbroken om jong te trouwen en zo snel mogelijk kinderen te krijgen – dit was een generatie vrouwen die echt leefde. Een generatie vrouwen die probeerde te leven zoals single mannen al generaties lang doen, met onbezorgde overgave, met frivoliteit en plezier als de kern van hun leven.
In zoveel opzichten heeft de Sex and the City-spin-off zijn winnende DNA behouden. And Just Like That... richt zich op onze favoriete vijftigers in Manhattan na een sterfgeval, een scheiding en liefdesverdriet. Ze bewijzen dat het leven doorgaat en op talloze manieren alleen maar fantastischer wordt. Maar een ander aspect van And Just Like That... raakt nogal een gevoelige snaar: de realiteit van het moderne daten.
Fans van Sex and the City kunnen beamen dat een groot deel van de magie van de serie schuilt in het feit dat Carrie en haar vriendinnen partners in het wild ontmoetten; de echte, wilde wereld waar zovelen van ons geen feeling meer mee hebben. In de eerste aflevering van het momenteel uitgezonden derde seizoen vinden we ons hoofdpersonage gevangen in het keurslijf van een langeafstandsrelatie met Aidan (John Corbett). Het kernprincipe van langeafstandsliefde is digitale communicatie, wat ooit ondenkbaar zou zijn geweest voor Carrie en haar vriendinnen.
De tekst loopt verder onder de foto.
Een trieste realiteit
Carrie, de ooit zo intens romantische en luchtige romanticus, zou zich hebben verzet tegen de mogelijkheid van het vastzitten in het zoeken naar betekenis in emoji-antwoorden. Ze zou alleen al de gedachte hebben weggelachen om digitale berichten naar Aidan te dicteren op haar telefoon. Dit was een stel dat zich roekeloos in de greep van een jonge, pure liefde stortte. Wie had gedacht dat het lot hen zo zou dwingen hun persoonlijke adoratie voor virtuele ellipsen en 'lees'-borden op te geven?
Er is niets dat And Just Like That... hieraan kan doen. De meest trieste realiteit (nog triester dan Carrie die een orgasme veinst tijdens een telefoonseks met Aidan) is dat dit de echte wereld is voor singles van tegenwoordig, die uren van hun leven besteden aan scrollen, berichten sturen en vurig hopen dat het virtuele op een gegeven moment overgaat in het tastbare. Ik hoopte dat Carrie niet ten prooi zou vallen aan de valkuilen van het moderne daten, maar aan de andere kant, dit is de wereld waarin wij – Carrie incluis – leven.
