Sprinter Kimberly Alkemade (34) doet mee aan de Paralympische Spelen in Parijs. Ze vertelt over haar pas laat ontdekte talent voor sprinten, dealen met verlies en hoe ze lichamelijk en geestelijk gezond blijft.

De welnessroutine van Kimberly Alkemade

'Zodra ik opsta, rond zeven uur ’s ochtends, begin ik met mijn skincare. Ik heb altijd een gevoelige huid gehad en heb lang moeten zoeken naar de juiste producten. Stoffen zoals parabenen kan ik niet hebben, want daar krijg ik clownseczeem van. Ik gebruik nu de Intensive Moisture Cleanser en de Skin Smoothing Cream van Dermalogica, en een zonne-brandcrème met SPF 50 van HydroPeptide. Afgezien van soms wat mascara of eyeliner, draag ik nooit make-up. Op de track wil ik er wel verzorgd uitzien, zeker tijdens wedstrijden, en daarom laat ik een Lash Volume Lift doen en mijn wenkbrauwen mooi bijkleuren zodat ze voller lijken.'

'Na mijn skincare in de ochtend doe ik mijn lenzen in en ga ik ontbijten, meestal Skyr met granola en een banaantje. Ik zit op een strikt dieet om mijn vetpercentage zo laag mogelijk te krijgen zodat ik tijdens het sprinten zo min mogelijk kilo’s hoef mee te sjouwen. Daarna schiet ik in mijn sportsetje, maak ik een ommetje met de hond en rij ik naar de sportclub.'

Over veerkracht

'Toen ik acht jaar was, raakten mijn familie en ik betrokken bij een ernstig busongeluk onderweg naar vakantie in Spanje. Mijn vader en twee oudere broers raakten lichtgewond. Mijn moeder en ik zaten op de bovenste verdieping op de eerste rij en kregen een flinke klap. Zij overleed ter plekke, ik verloor mijn linkerbeen. Een traumatische gebeurtenis, maar terwijl ik dit vertel, moet ik denken aan begin dit jaar. Ik moest een wedstrijd lopen in Frankrijk, vlak bij de plek waar we het ongeluk kregen. Ik pakte het vliegtuig naar Lyon, en ik herinnerde me weer wat een ophef het had veroorzaakt. Toen, in 1998, stond het in alle kranten.'

'Bij deze wedstrijd kwam Benoit kijken, de arts die mijn leven heeft gered. Dat mag ik van hem eigenlijk niet zeggen, want hij vindt dat dat degene is die in de traumahelikopter heeft besloten mij naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen waar Benoit met zijn team klaarstond. Het was kantje boord, maar hij zag mij op die brandcard liggen en zag dat ik een vechter was, dat ik het zou redden. 26 jaar lang hebben we contact gehouden, maar elkaar maar drie keer gezien, en nu kwam hij langs met zijn vrouw en kinderen. Heel bijzonder. Ik heb toen een persoonlijk record op de zestig meter verbroken. Voor mij was dat de bevestiging van dat gevoel van oerkracht. In Zuid-Frankrijk heb ik alles verloren maar nu kwam ik hier om ook weer te winnen. Ja, van nature heb ik altijd een strijdvaardig en optimistisch karakter gehad.’

Over topsport

'Ik ben niet altijd sportief geweest. (Lacht) Ik heb wel wat uitgeprobeerd, waaronder snowboarden, maar ik ben pas vrij laat, op mijn 27ste topsporter geworden. Op dat moment werkte ik in de zorg. Ik had het gevoel dat het tijd werd voor een carrière-switch.'

'Met een tweedehands blade (prothese, red) speciaal voor hard-lopen ben ik wat gaan uitproberen en toen ben ik naar een talentendag voor de Paralympische Spelen gegaan, waar ik werd gescout. Ik kreeg een briefje in mijn handen gedrukt dat ik was geselecteerd voor de Nederlandse selectie van atletiek. Mijn partner en ik keken elkaar in de ogen met de gedachte: zo’n kans krijg je nooit meer! Het eerste jaar heeft mijn partner financieel de kar getrokken zodat ik mij volledig op de sport kon storten. Ongeacht de risico’s, want misschien zou het toch niks opleveren, voelde ik aan alles: dit moet ik doen!'

Over het belang van bewegen

'Ik wil een voorbeeld zijn voor anderen om meer te bewegen. Beweging is zo belangrijk voor je algehele gezondheid – fysiek en mentaal. Toen ik in mijn vorige baan mensen met een beperking begeleidde, zag ik dat er helemaal niet in sport en vitaliteit werd geïnvesteerd. Terwijl, een prothese hoort je niet alleen maar van A naar B te brengen of je huishoudelijke taken te helpen volbrengen. Je hoort er voluit mee te kunnen léven.'

'Ik heb bijvoorbeeld een cliënt gehad die altijd maar in haar rolstoel op haar kamer zat. Geef haar een running frame (een driewielig loopframe, red) en ze kan zich goed voortbewegen. Ik herinner met ook een meisje van drie, vier jaar dat met een running frame ineens zo veel meer kon dan er als een soort kasplantje bij zitten. Dat vind ik eerlijk gezegd lastig aan de medische wereld op dit moment. Bij mensen met een handicap wordt vaak gedacht: die functioneert niet meer, het is wat het is. Terwijl, als je even verder kijkt, is er zo veel meer mogelijk.’

Over rouwverwerking

'Natuurlijk mis ik mijn moeder, maar ik heb haar niet heel lang gekend omdat ik haar al op zo jonge leeftijd heb verloren. Een moederfiguur vond ik in mijn tante, die een paar jaar geleden wegens depressie uit het leven is gestapt. Dit gebeurde op mijn 28ste, toen ik net met topsport was begonnen. Het heeft daarom nog wel een paar jaar geduurd voordat ik sportief gezien de top van mijn kunnen bereikte. Gelukkig hebben mijn coaches me daarin alle ruimte gegeven.'

'Inmiddels heeft het een plekje gekregen. Ik heb rouwgesprekken gehad met een psycholoog, maar ik heb ook 125 kilometer van de bekende Camino de Santiago gelopen; in zes dagen van Valença do Minho in Portugal naar Santiago de Compostella in Spanje. Iedere dag heb ik daarbij een brief aan haar geschreven. Ik heb het verdriet er als het ware uit gewandeld terwijl ik ook heb kunnen genieten van die prachtige omgeving. Nu, vlak voor de Paralympische Spelen in Parijs, heb ik het gevoel dat ik op mijn allerbest ben. Het talent dat er altijd al in heeft gezeten, komt er nu echt uit, het bloeit op. Sprinten, waarin ik excelleer, geeft me het gevoel alsof ik op een zwevend tapijt in de lucht zit. Maar dan met een snelheid aangedreven door mijn eigen kracht. De laatste tijd voelt het bijna moeiteloos. Dat is ook de spreuk waar ik bij leef: fly baby, fly!'